TRNTY D:CODE werd opgericht in 2017 door vocalist 丐 (Kai) en drummer 39 na het uiteenvallen van hun vorige ヴィジュアル系 (Visual Kei) band KILLANETH. Voor dit nieuwe project veranderde 39’s positie van drummer naar manipulator, en die verandering bracht – niet geheel verrassend – een veel digitaler geluid met zich mee.
Hoewel de huidige activiteit van TRNTY D:CODE me niet helemaal duidelijk is (de groep wordt in 2025 nog steeds als ‘actief’ beschouwd, ondanks dat er sinds 2018 niets is uitgebracht, maar ze hebben in 2023 wel een live-optreden gegeven), is het nog steeds een band waar ik al jaren in meer detail over wil praten.
De groep heeft twee fysieke singles uitgebracht: “GRAVITY” in januari 2018 en “[HELL]hound.” in november van datzelfde jaar. Daarnaast hebben ze in datzelfde jaar ook twee digitale nummers uitgebracht: “GRAVITY (Another Ver.)” en “No.6”. Dus ik kan me voorstellen dat je je nu afvraagt: “Maar 雪 (Yuki), deze groep heeft de afgelopen 7 jaar niets uitgebracht, ze zijn niet eens actief, wat bezielt je in hemelsnaam om hier nu mee te komen?”. En daarop, beste lezer… kan ik alleen maar zeggen dat ik daar zelf ook geen bevredigend antwoord op heb.
Toen “GRAVITY” voor het eerst uitkwam, besprak ik die single al in meer detail, en het plan was destijds om “[HELL]hound.” dezelfde behandeling te geven, vooral omdat de sound van beide singles behoorlijk verschillend is. Helaas is dat destijds nooit gebeurd, dus doen we het nu, ongeveer zes en een half jaar na de release.
Zoals ik net al zei, werd “[HELL]hound.” uitgebracht op 28 november 2018 en kwam deze in een gelimiteerde editie met “[HELL]hound.”, “inside.” en “gone.”, evenals een dvd met de muziekvideo voor de titelsong. De reguliere editie bevat een vierde nummer, “steep.”. (dat opvallend genoeg als derde track op deze editie staat, vóór “gone”.)
Zoals gebruikelijk bespreken we in deze review beide versies van de release, wat betekent dat we alle vier de nummers (in de volgorde van de reguliere editie) en de muziekvideo voor “[HELL]hound.” behandelen.
Daarnaast hebben bassist MST en vocalist 丐 (Kai) de groep verlaten in respectievelijk 2020 en 2022, maar ze maakten nog deel uit van de band toen deze single werd uitgebracht. Dat is waarom ze in deze review nog steeds als leden van de groep worden genoemd. Op het moment van schrijven zijn gitarist SHiO en manipulator 39 de enige overgebleven leden.
It’s hard to “live” with the darkness inside of oneself
Als je de single “GRAVITY” hebt gehoord, is het je misschien opgevallen dat 丐 (Kai) grotendeels in het Engels zingt. Op die vorige single was er slechts één nummer waarin hun moedertaal werd gemengd met de teksten (die overigens allemaal door 丐 (Kai) zelf zijn geschreven, terwijl alle composities door SHiO zijn gedaan). Op “[HELL]hound.” wordt dezelfde aanpak gehanteerd, maar dit keer zijn er twee nummers waarin beide talen worden gemengd.
Te beginnen met de titelsong, “[HELL]hound.” is een van de nummers die volledig in het Engels wordt gezongen, wat voor mij een beetje een vreemde ervaring is, omdat het mijn positie (als tweetalige Nederlands/Engels spreker) ineens een stuk makkelijker maakt. Eén zin die eruit springt, is de regel die ik al als titel voor deze sectie heb gebruikt: “It’s hard to “live” with the darkness inside of oneself”, wat de mindset en de stijl waarin 丐 (Kai) zijn teksten schrijft goed samenvat. Niet alleen voor dit nummer, maar in het algemeen.
De verteller in dit nummer is vrij direct in wat hij wil overbrengen, maar tegelijkertijd ook poëtisch in de manier waarop de hellhound die hem achtervolgt wordt beschreven – met ijskoude ogen die op hem gericht zijn en kwijlend op de prooi loert. En hoewel “[HELL]hound.” nog steeds sterk leunt op autotune (iets wat “GRAVITY” daarvoor ook deed), is de rap-sectie aan het begin van het nummer zeker een nieuwe toevoeging aan TRNTY’s repertoire.
De muziekvideo begint met vocalist 丐 (Kai) die door een stille buurt loopt, met een waterpartij op de achtergrond voordat de video overschakelt naar enkele binnenscènes waarin de hele groep in een ronde ruimte staat, gehuld in overwegend rood licht. Maar gedurende de video zien we ook solo shots van elk lid, zowel binnen als buiten, afgewisseld met groep shots in beide settings en stijlen. (Een leuk visueel detail in deze video is de hoodie die je 丐 (Kai) aan het begin en in de buitenscènes ziet dragen. Dit is namelijk een kledingstuk uit zijn eigen merk ANK (Another Neid Kerberos) – een merk dat de leden van KILLANETH eerder ook al droegen en promootten.)
De muziekvideo is vrij simpel – iets wat ook gezegd kan worden over de vorige MV –, maar zoals altijd rijst de vraag: vertaalt de MV de songtekst naar een visueel format? Absoluut niet. Er zit een verhaal in de songtekst, maar de muziekvideo voegt daar op visueel vlak helemaal niets aan toe. Dit is duidelijk een video die je kijkt om de bandleden te zien, in plaats van ‘om een verhaal te volgen’.
Een mooi aspect van de muziekvideo is dat de Engelse songtekst de hele video door op het scherm verschijnt, maar de Japanse vertaling ook. Dit zorgt ervoor dat sprekers van beide talen het verhaal van “[HELL]hound.” kunnen begrijpen (en hopelijk ook ervan ‘genieten’, op een bepaalde manier).
Hierna komt “inside.”, wat verder bouwt op de basis die de titelsong al voor ons heeft gelegd, zowel qua songtekst als op instrumenteel niveau. En daarmee wordt ook het overkoepelende thema van de single duidelijk: er is een mentale strijd, maar er is ook een gevoel van motivatie en begrip. “Woodpecker knocks at my head, so it’s noisy.”, is een zin waar ik me persoonlijk erg in herken. Maar er zit ook motivatie in regels, zoals: “Don’t let your emotions sleep!”.
Het grootste deel van het nummer wordt in het Engels gezongen, met hier en daar een stukje Japans om de emotie die 丐 (Kai) wil overbrengen te versterken. Deze wordt nog verder aangevuld wordt door de nadruk op de gitaren (ja, ondanks dat SHiO de enige gitarist in de band is, hoor je twee gitaren – iets wat minder vreemd of ongebruikelijk is dan je misschien zou denken) en de subtiele toevoeging van 39’s manipulatie, die ervoor zorgt dat de autotune niet zo overheersend aanwezig is als in de titelsong.
Vervolgens komt de bonustrack, die exclusief te vinden is op de reguliere editie van de release, “steep.”. Er is een goede reden waarom deze bonustrack vóór het laatste nummer op de reguliere editie is geplaatst, maar daar kom ik zo op terug. “steep.” is het andere nummer dat volledig in het Engels wordt gezongen en introduceert een nieuw thema binnen de single. Een thema dat vaker voorkomt dan niet, maar een gevoel van ‘liefde’ schijnt door. Niet alleen liefde voor een ander, maar ook liefde voor zichzelf.
De manipulatieve invloeden komen in de introductie van het nummer veel sterker naar voren, maar verdwijnen daarna meer naar de achtergrond. Toch is het gebruik van autotune een terugkerend kenmerk binnen TRNTY D:CODE, al wordt dit vooral toegepast op de meer melodische zang en zeker niet op de zwaardere vocalen. “Don’t be misled by sentence, written by rotten adults. I think for myself and decide for myself.” (En voor degenen die zich bezighouden met spelling en grammatica: 丐 (Kai) is geen native Engels spreker. Hij weet zijn boodschap heel goed over te brengen, maar dit is hoe het in de originele songtekst staat, dus ik houd het precies zo aan.)
De single wordt afgesloten met “gone.”, en nu kan ik je vertellen waarom “steep.” vóór het laatste nummer is toegevoegd. Terwijl de hele single een metalcore-invloed en een hoger tempo heeft gehad, is “gone.” in alle opzichten een ballad. Niet alleen dat, maar de laatste noten van “steep.” vormen ook de perfecte brug tussen beide nummers. (Dit is ook een van de redenen waarom ik zowel de reguliere als de gelimiteerde editie in één recensie combineer – anders zou je dit soort dingen missen!)
“gone.” zet ook het liefdesthema voort dat we in het vorige nummer begonnen te zien. Het combineert zowel Japans als Engels en is daardoor ook het meest poëtische nummer op de single. Hoewel het duidelijk een ‘verlangende’ vorm van liefde uitdrukt, schuilt er ook een vleugje woede in de tekst, waardoor het wat afwijkt van de rest van de tracks. Toch zijn er hier en daar verbanden te leggen. Het is bovendien een andere stijl dan wat we tot nu toe van TRNTY hebben gehoord, maar 丐 (Kai)’s stem past er uitstekend bij.
Conclusie
“[HELL]hound.” bracht ons een single die, hoewel nog steeds binnen het domein van ヴィジュアル系 (Visual Kei) valt, een (over het algemeen) meer metalcore-georiënteerd geluid had dan andere releases uit die tijd. Iets wat direct bij het feit aansluit dat de leden muzikaal gezien geen fan waren van het Visual-genre, maar wél qua mode. Dit zien we ook terug in de stijl van de songteksten, aangezien de metal- en metalcore-genres in Japan veel meer gebruikmaken van de Engelse taal, en dit komt voornamelijk doordat de groepen die zij in dit genre waarderen uit het buitenland komen en Engels gebruiken. In interviews heb ik deze artiesten zelfs horen zeggen dat ze Japans niet eens als een optie zagen voor hun muziek, omdat het voor hen gewoon ‘vreemd’ klinkt. (En dat is ook waarom de titeltrack van deze single voor mij aanvankelijk ‘vreemd’ klonk, zoals ik eerder al aangaf. Vanuit diezelfde logica zou “gone.” het meest ‘visual’ klinkende nummer op deze release zijn.)
Hoewel het thema van de single vrij duidelijk is, wordt het op een nogal vage manier gepresenteerd in de afzonderlijke nummers. De titeltrack schetst een heel helder beeld, terwijl de andere tracks deze stijl totaal niet volgen, resulterend in een soort ‘mix & match’-stijl, met name vanuit tekstueel oogpunt. Toch vormen de instrumentale keuzes en de (soms subtiele) rapstukken een verbindend element tussen de nummers. Sommige raps zijn heel prominent, zoals in “[HELL]hound.”, terwijl anderen, zoals in “steep.”, meer in de metalcore-stijl passen.
Deze onconventionele keuzes zorgden er destijds voor dat de single extra in de schijnwerpers kwam te staan, mede doordat er in “[HELL]hound.” meer rap verwerkt was dan in andere releases uit die periode. Terugkijken op deze release, na al die jaren, was dan ook een interessante reis door mijn geheugen. Of de groep ooit weer actief wordt, blijft de vraag, vooral omdat twee leden de band inmiddels hebben verlaten en de overige leden betrokken zijn bij andere projecten zoals 東京インフェルノ (Tokyo Inferno) and Rs:ARFT – waarbij de laatste een continuous session project is waarin ook een van de vocalisten van 東京インフェルノ (Tokyo Inferno) en bassist MST aan meedoen.
Hoewel de single inmiddels beschikbaar is voor streaming op Spotify en andere muziekplatforms, is de fysieke release nog steeds verkrijgbaar via CDJapan. Uiteraard vind je hieronder alle links:
 TDC-1L // ¥1,800 |  TDC-2L // ¥1,500 |
02. inside. 03. gone. DVD 01. [HELL]hound. (MV) | 02. inside. 03. steep. (Bonus track) 04. gone. |
2018.11.28 Shop: CDJapan | 2018.11.28 Shop: CDJapan |
Meer over TRNTY D:CODE
    |  (Kai)  |  |  |  |
Misaki is de eigenaar van Angry Juice Official, een klein bedrijfje dat knuffels in een kawaii stijl maakt.
Haar stijl is geïnspireerd door ヴィジュアル系 (Visual Kei), cosplay, anime en andere elementen uit de Japanse popcultuur.
Voor Arlequin is ze voornamelijk actief als fotograaf tijdens live shows, maar ze helpt soms ook mee als vertaler voor de Nederlandse versie van het project en dingen voor Arlequin Creations.
Ze spreekt Nederlands als moedertaal, maar begrijpt ook Engels.
雪 (Yuki) is de eigenaar en voornaamste drijfveer achter Arlequin.
Zij startte het project oorspronkelijk in 2009 als fotograaf onder de naam Arlequin Photography, maar kreeg steeds meer interesse in journalistiek en vertalingen. Door deze interesses zijn interviews en reviews aan het project toegevoegd, totdat het in 2021 uiteindelijk tegen de muren rondom de term "fotograaf" aan botste en Arlequin Magazine aan de mix toegevoegd werd.
雪 (Yuki) is een Nederlandse met een diploma voor grafisch design, wat haar ook de voornaamste persoon achter Arlequin Creations maakt.
Na al deze jaren is zij nog steeds de voornaamste persoon die de interviews en live foto's die je op Arlequin ziet verzorgt, maar daarnaast doet ze ook een flink deel van de reviews en het werk achter de schermen.
De reviews die ze maakt zijn vanuit het perspectief van een internationale fan, en worden aanvankelijk in het Engels geschreven voordat deze vertaald worden naar het Nederlands. Wat je niet terugziet op de Nederlandse versie is dat de Japanse vertaling van deze artikelen niet de uitleg over kanji symbolen en songtitels bevat, om zo die lezers niet te vervelen met informatie die ze waarschijnlijk al weten.
Ze spreekt Nederlands en Engels op hoog niveau, maar begrijpt ook Japans en Duits.