High Tech Low Life is een internationale unit die gevormd is in Okinawa, Japan. De lineup bestaat uit een mix van Amerikaanse, Canadese en Japanse leden en samen zorgen ze voor een unieke dynamiek. Zo hebben ze bijvoorbeeld niet een lead zanger, maar wel drie. Waarvan een de producent is van zogenaamde “death vocals”… Ze combineren een futuristisch concept met veel technologie (High Tech) met minder menselijkheid (Low Life) in een meer cyberpunk/industrial/technisch jasje om ons te waarschuwen voor de toekomst die we nu tegemoet gaan, en daarvoor komen ze helemaal uit het jaar 2069.
Het is me gelukt om twee van deze tijdreizigers even van hun missie af te leiden voor een interview, want wie wil er nou niet over de toekomst te weten komen, toch? Dus…
Let’s Start!
Natuurlijk kan ik jullie voorstellen, maar het is toch leuker als jullie dat zelf even doen… Kunnen jullie High Tech Low Life in jullie eigen woorden voorstellen?
Remy: We zijn een cyberpunk band, maar ook een groep tijdreizigers die elkaar ontmoet hebben in het jaar 2069. We zijn teruggekomen naar dit punt om jullie een boodschap te brengen over de toekomst, want het is ook jullie toekomst.
Ik weet dat jullie uit het jaar 2069 komen, maar de eerste keer dat we High Tech Low Life zagen was in 2017. Remy en Tone zaten toen zelfs in een andere band. Was het altijd al de bedoeling om beide projecten tegelijkertijd te laten lopen?
Tone: We wisten dat de andere band op z’n retour was, en daarom begonnen we te praten over een nieuw project. We hebben samen nummers geschreven en zijn toen over een concept voor de nieuwe band gaan denken. We wilden uist een flexibel concept, en het was eigenlijk de bedoeling dat deze band slechts twee leden zou hebben: Remy en mijzelf. Misschien nog een DJ voor onze live shows. Maar toen we nummers begonnen te maken begonnen we ook te dromen van een volledige band. We kwamen de andere leden op onze weg tegen en voltooiden daarmee onze nummers om zo het beste scenario voor een volledige band te voltooien.
Toen jullie vorige project echt minder begon te worden gaf het jullie de kans om deze naar de voorgrond te schuiven, maar had je vanaf het begin al een concreet idee van wat High Tech Low Life zou moeten zijn, of kwam het idee tot leven hoe meer je eraan werkte?
Remy: We hebben heel veel tijd besteed aan het praten over wat voor muziek we wilden doen, en hebben daarvoor veel muziek en geluiden aan elkaar laten zien terwijl we ook veel moeite deden om alles wat we in onze hoofden hadden samen te voegen. We zijn niet ver van ons oorspronkelijke concept afgeweken, eigenlijk.
Wereldwijde combinaties
Op het moment heeft de band zes leden, en vijf daarvan lenen hun stem op de aan of andere manier aan het project. Aangezien iedereen een andere toon of een ander talent heeft, begin je met een vocalist en componeer je de rest daaromheen, of begin je eerst met de instrumenten?
Tone: Oh, we schrijven gewoon alles. (lacht)
Remy: We schrijven eerst de nummers, de instrumentale tracks dus. Daarna beginnen we pas met de vocals. Op dat moment beginnen we met denken over wie wat zingt en zetten het vanaf dat punt op poten.
Jullie thuisbasis ligt in Okinawa, maar momenteel zijn jullie in Europa voor een paar shows, sommige daarvan samen met FAKE ISLAND. In Japan hebben jullie een publiek dat jullie wel een beetje kent, maar hoe zit het met het publiek in Europa? Was hun reactie een beetje waar jullie op gehoopt hadden, of juist helemaal niet?
Remy: Ja, zeker!
Tone: Ze waren helemaal into de show vanaf het moment dat we begonnen met spelen.
Remy: We kwamen hier zonder ook maar enig idee hoe het publiek op ons zou reageren, maar zoals Tone al zei, we kwamen hier, begonnen te spelen en het publiek ging er meteen in mee.
Tone: Gisteren hebben we wellicht ons moeilijkste publiek ooit gehad, want ze waren wat ouder dan waar we normaal voor spelen. Maar hoe langer we speelden hoe meer ze toch om gingen.
Remy: En ze waren ook na de show erg enthousiast! Soms hebben we een publiek dat ons wel ziet zitten, maar ze doen niet mee. Ze staan gewoon te kijken en nemen alles in zich op. Ik denk dat je het type wel kent. We hebben dit soort mensen ook in ons publiek in Okinawa, ze kwamen naar onze show en de eerste keer stonden ze daar gewoon. Als mensen dat doen geven ze ons geen feedback, wij kunnen dus niet concluderen of ze het naar hun zin hebben of niet. Maar toen ze een tweede of derde keer kwamen vonden ze het ineens heel erg leuk en deden ze mee, sprongen rond enzo.
雪 (Yuki): Jullie zijn beiden het “internationale” deel van de band, want de rest zijn dus Japanners. Daarom denk ik dat jullie dit wel eerder gezien hebben vanwege het verschil met het publiek in Amerika en Canada. Maar soms staan ze totaal versteend totdat ze alles in zich opgenomen en verwerkt hebben, en dan doen ze ineens super goed mee?
Remy: Inderdaad, dit hebben we ook vaker in Okinawa gezien.
Vandaag is eigenlijk jullie tweede optreden in Nederland. Vorige week waren jullie al op Abunai! en vandaag is het de beurt aan De Dordtse Matsuri. Maar zouden jullie niet liever jullie “eigen” show gehad hebben in plaats van twee keer een conventie?
Tone: Ik vind de conventie eigenlijk erg leuk…
Remy: Ik vind de conventie ook leuk. Het zou leuk zijn om onze eigen groep fans te hebben tijdens een van onze “eigen” shows, maar ik denk dat we nog niet op dat niveau zitten, hier in Europa. Dus dit is erg leuk voor ons.
Tone: Het is ook erg leuk om andere mensen en artiesten te ontmoeten. Festival shows zijn geweldig, want er zijn artiesten die we kunnen ontmoeten!
Remy: Je kan zoveel connecties maken via festivals als deze. Als we onze eigen show hadden dan was het alleen uh- ons.
雪 (Yuki): Weten jullie dat ik precies dit antwoord van jullie verwachtte? (lacht)
Remy & Tone: (beginnen alletwee net zo hard mee te lachen) Oh echt?!
Aangezien jullie project nogal internationaal is, in de zin van meerdere nationaliteiten en talen, hoe werkt dit achter de schermen? Botsen jullie culturen wel eens, of begrijpen jullie elkaar wel eens verkeerd?
Tone: (grapt) Ik ben er vrij zeker van dat de Japanners m’n ondergang voorbereiden in het Japans… (lacht)
Remy: Er zijn altijd dingen die we niet goed begrijpen tussen de verschillende talen, maar zo is het nou eenmaal. Als dat gebeurd dan lossen we het op.
De kracht van motivatie
De meest unieke toevoeging aan jullie lineup is miss DEATHCO, die ondanks haar schattige voorkomen een geluid produceert wat je dus echt niet van haar verwacht. Was het vanaf het begin de bedoeling om een vrouwelijke stem aan het project toe te voegen (of zelfs twee)? Of kwam dit onderwerp pas boven water toen Misako bij de groep kwam?
Remy: Vanaf het begin hadden we het al over de mogelijkheid om een vrouw toe te voegen aan ons project. We waren continu aan het praten over wat voor lineup we nou eigenlijk wilden.
Tone: Precies. We wisten vantevoren al wie we aan de groep toe wilden voegen.
Remy: Er waren nog wat anderen, want we waren echt aan het zoeken. Misako kwam er als eerste bij, en doen kwamen Maiki en DEATHCO tegelijkertijd erbij.
Tone: Ik moet zeggen dat de vrouwelijke death vocals echt een puntje waren waar we geen rekening mee hadden gehouden, vooral vanuit het geschreven gedeelte van het proect, maar het heeft juist erg goed uigepakt voor ons.
Ondanks dat jullie uit de toekomst komen mogen jullie me niet teveel vertellen omde balans in de tijd niet te verstoren, maar kunnen jullie wel een hint geven over jullie toekomstplannen?
Tone: We zullen keer op keer naar deze tijd terug komen. Steeds weer.
雪 (Yuki): Op dezelfde dag? Dat wordt niet ingewikkeld of zo, want kom je jezelf dan niet tegen? Zorgt dat niet voor problemen in de stabiliteit?
Remy: (lacht) Nee, nee, we komen naar een andere tijd en een andere plaats! Steeds weer!
Tone: Eigenlijk, het zal nu zijn. Altijd precies nu! (lacht)
Ik heb nog een laatste vraag… Is er nog iets wat jullie met alle lezers van het interview willen delen?
Tone: Zorg in je tuin voor het gedeelte wat je kan bereiken… Dat is echt onze boodschap.
Remy: Ja. Iedereen kan de toekomst veranderen door zichzelf nu te veranderen.
雪 (Yuki): Zoals jullie weten staat het Amazonewoud momenteel in vuur en vlam, dus High Tech Low Life kwam eigenlijk precies op het juiste moment…
Remy: Inderdaad! Er is echt veel gaande in de wereld op dit moment.
Tone: Als je kan beginnen met dit als basis verander je niets aan de toekomst.
Remy: Iedereen kan alles aan zichzelf veranderen.
Tone: En het inspireert degenen om je heen.
Remy: Precies. Als iedereen in beweging komt en begint te veranderen dan zal dit een kettingreactie opleveren waardoor alles in gang wordt gezet.
Tone: We hebben het gezien met Iwao en DEATHCO. Ze zagen onze allereerste optredens en ze wilden meteen meedoen. Inspireer anderen door jezelf te zijn.
Remy: Inspireer verandering.
Extra informatie
Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit interview met minimale informatie moest doen. Daarom konden de heren niet zo heel goed “in karakter” tegen me praen zoals sommige andere artiesten waar ik door de jaren heen mee gesproken heb hebben gedaan. De online aanwezigheid van High Tech Low Life is erg minimaal, en zelfs hun concept is al moeilijk te vinden.
Je kunt echter hun muziek online vinden, maar gebaseerd daarop en hun live show tijdens De Dordtse Matsuri kan ik je echt vertellen dat dit een band is die je in het echt moet zien, niet via een schermpje. Beoordeel hun werk niet alleen op wat je online tegenkomt. Hun live show laat echt zien wat ze willen vertellen met hun band, plus het laat het talent van ieder van hen ook een stuk beter zien.
Naast de band zijn zanger Remy en gitarist Tone ook erg actief in de entertainment sector. Remy heeft zijn eigen bar in Okinawa, Remy’s genaamd, en Tone heeft een record label.
Okinawa heeft de grootste militaire basis in Japan, en daarmee ook een grote Amerikaanse community vanwege de soldaten die daar gestationeerd worden. Maar het is ook een eiland wat niet zo heel ver van Tokio af ligt, en zeer afhankelijk van de weersomstandigheden. In een vreemde vorm van ironie hebben ze hun allereerste live show af moeten lasten vanwege een tsunami die over het gebied raasde. Eentje die -aldus zijzelf- een van de ergste was die ze ooit hebben gezien.
Dus nu weet je waar hun inspiratie voor het “jouw acties hebben invloed op de toekomst”-concept eigenlijk vandaan komt!
Extra informatie
Tijdens hun show in Popcentrale (Dordrecht) hebben we ook foto’s gemaakt. Deze foto’s zijn terug te vinden op ons fotografie portfolio, Arlequin Photography, door op de afbeelding hieronder te klikken!
(In 2021 werd Arlequin Photography officieel omgetoverd in een volledig fotografie portfolio, daardoor zijn alle interviews en nieuwsberichten naar een nieuw domein genaamd Arlequin Magazine verplaatst. Op dit moment was High Tech Low Life niet meer actief op social media. Daarom is er geen social media sectie voor dit artikel.)
雪 (Yuki) is de eigenaar en voornaamste drijfveer achter Arlequin.
Zij startte het project oorspronkelijk in 2009 als fotograaf onder de naam Arlequin Photography, maar kreeg steeds meer interesse in journalistiek en vertalingen. Door deze interesses zijn interviews en reviews aan het project toegevoegd, totdat het in 2021 uiteindelijk tegen de muren rondom de term "fotograaf" aan botste en Arlequin Magazine aan de mix toegevoegd werd.
雪 (Yuki) is een Nederlandse met een diploma voor grafisch design, wat haar ook de voornaamste persoon achter Arlequin Creations maakt.
Na al deze jaren is zij nog steeds de voornaamste persoon die de interviews en live foto's die je op Arlequin ziet verzorgt, maar daarnaast doet ze ook een flink deel van de reviews en het werk achter de schermen.
Ze spreekt Nederlands en Engels op hoog niveau, maar begrijpt ook Japans en Duits.